طراحی سیستم اعلام حریق منطبق با استاندارد BS5839

استاندارد BS5839 چیست

BS 5839 یک استاندارد بریتانیایی است که دستورالعمل ها و توصیه هایی را برای طراحی، نصب، راه اندازی و نگهداری سیستم های تشخیص و اعلام حریق در ساختمان های غیر خانگی در بریتانیا بیان می کند. BS 5839 که توسط موسسه استاندارد بریتانیا (BSI) توسعه یافته است، یک سند جامع است که چارچوبی را برای اطمینان از اثربخشی و قابلیت اطمینان سیستم های تشخیص و اعلام حریق ارائه می دهد و در نهایت به ایمنی ساکنان و حفاظت از اموال کمک می کند.

این استاندارد جنبه های مختلفی از سیستم های ایمنی آتش نشانی، از جمله انتخاب دستگاه های مناسب، اصول طراحی سیستم، شیوه های نصب، و الزامات نگهداری مداوم را در بر می گیرد. این استاندارد به طور مرتب به روز می شود تا منعکس کننده پیشرفت های فناوری، تغییرات در مقررات، و بهترین شیوه های در حال تکامل در زمینه ایمنی آتش سوزی باشد.

BS 5839 به طور گسترده توسط متخصصان ایمنی آتش نشانی، مهندسان، معماران و مقامات نظارتی به عنوان معیاری برای ایجاد زیرساخت های قابل اطمینان و کارآمد تشخیص آتش و هشدار استفاده می شود. انطباق با استاندارد اغلب یک الزام قانونی برای انواع خاصی از ساختمان ها است، و رعایت دستورالعمل های آن برای اطمینان از اینکه اقدامات ایمنی در برابر آتش به طور مناسب با خطرات و ویژگی های خاص هر تاسیسات تنظیم شده است، بسیار مهم است.

این استاندارد در چندین بخش تنظیم شده است که هر یک به جنبه های مختلف سیستم‌های تشخیص و اعلام حریق، مانند دسته بندی سیستم، طراحی سیستم، نصب و راه اندازی و نگهداری می پردازد. BS 5839 با ارائه یک رویکرد سیستماتیک و جامع برای ایمنی آتش سوزی، نقشی محوری در کاهش خطر حوادث مربوط به آتش سوزی و تسهیل واکنش به موقع در مواقع اضطراری ایفا می کند.

همچنین بخوانید: استاندارد BS چیست؟

همچنین بخوانید: آموزش نصب سیستم اعلام حریق

دستورالعمل طراحی نقشه های اعلام حریق بر اساس استاندارد BS5839

1. براساس استاندارد 5839 BS حداکثر فضای تحت پوشش توسط هر دتکتور حرارتی باید مربعی با مساحت بیش از 50متر مربع یا دایره ای به شعاع 2.5 متر را پوشش دهد. این رقم برای دتکتور دودی، مربعی با مساحت بیش از 100 متر مربع یا دایره ای به شعاع 7.5 متر است.
2. محل نصب شستی اعلام حریق MCPداخل مدار باید در ابتدای هر زون و قبل از دتکتورها باشد.
3. طبق ضوابط در انتهای هر زون یک المان با مقاومت ته خط مطابق با مشخصات تابلو کنترل مرکزی نصب شود.
4. در پارکینگ باید از دتکتور حرارتی از نوع نرخ افزایشی استفاده شود.
5. دتکتورهای نصب شده در انباری و پارکینگ در صورتی که در یک قسمت باشند، روی یک زون قرار می گیرند و از طریق LED تفکیک می شوند.
6. در هر انباری یک دتکتور دود قرارگیرد و هر دتکتور به یک LED که در بیرون درب انباری است متصل میگردد.
7. اگر روبرو انباری‌ها راهرو وجود داشته باشد دتکتور دود درآن راهرو هم نصب شود.
8. موتورخانه به هر دو دتکتور تشخیص دهنده دود و حرارت نیاز دارد می توان به جای آن‌ها از دتکتور ترکیبی دودی حرارتی استفاده کرد.
9. برای موتورخانه های بزرگ زون مستقل لازم است.

10. در کنار خروجی های پارکینگ و لابی از جمله در کنار رمپ پارکینگ نصب شستی اعلام حریق MCP ضروری است.
11. هر طبقه از ساختمان یک زون مستقل حساب می شود مگر اینکه مساحت طبقه بیش از 2000 مترمربع یا تعداد دتکتور ها بیشتر از 20 عدد (در نوع متعارف) باشد.
12. در پاگرد هر طبقه (فضای مشترک در ورودی آپارتمان‌ها) در هر طبقه نیاز به دتکتور دودی است (تعداد دتکتور به ابعاد فضای مشترک بستگی دارد) این دتکتورها معمولا روی زون طبقه قرار می گیرند.
13. در راهروی هر طبقه و لابی باید ایستگاه اعلام حریق دستی (MCP) نصب شود. ایستگاه های اعلام حریق و آشکارسازهای راه پله معمولا در منطقه راه پله قرار می گیرند. در صورت وجود درب دود بین راه پله و قسمت های مشترک (روبروی آسانسور) دو دتکتور لازم است و در غیر این صورت یک دتکتور کافی است. آشکارسازهای منطقه مشترک، در صورت وجود درب دود، در منطقه طبقه مربوطه قرار می گیرند.

14. براساس استاندارد Bs5839 در هر طبقه، یک دستگاه اعلام حریق دستی (MCP) باید در مجاورت راه پله نصب شود. توصیه می شود این ایستگاه در نزدیکی فضای آسانسور و نزدیک به تجهیزات آتش نشانی قرار گیرد.

15. برای راه پله ها، یک منطقه از طبقه همکف تا طبقه بالا در نظر بگیرید، در حالی که ایستگاه های اعلام حریق و آشکارسازهای زیرزمین باید به منطقه زیرزمین مربوطه اختصاص داده شوند.

16. در صورتی که هر طبقه فقط یک واحد آپارتمان داشته 5 باشد، نصب نشانگر ال ای دی اجباری نیست. اما اگر در هر طبقه بیش از یک آپارتمان وجود دارد، نصب یک نشانگر LED در جلوی درب ورودی هر آپارتمان برای تفکیک منطقه ضروری است.

همچنین بخوانید: سیستم اعلام حریق چیست

17. در آشپزخانه ها از دستگاه های Heat Detector (HF) با دمای ثابت استفاده کنید.

18. براساس استاندارد Bs5839 آشپزخانه دوم به یک آشکارساز حرارتی HF جداگانه نیاز دارد.

19. در موتورخانه از دتکتور حرارتی با دمای ثابت (HF) استفاده کنید. علاوه بر این، در صورت وجود تجهیزات احتراق (مانند دیگ های روغن یا دیزل)، توصیه می شود از یک آشکارساز دود به عنوان پشتیبان (نصب شده در نزدیکی صفحه کنترل و تجهیزات الکتریکی) استفاده کنید.

20. در اتاق نشیمن (سالن) هر آپارتمان وجود دتکتور دود ضروری است.

21. محل نشستن نیاز به یک آشکارساز نوع دود جداگانه دارد.

22. یک دتکتور دود در داخل هر اتاق خواب الزامی است.

23. یک ردیاب دود را در سقف راه پله نصب کنید که معمولا در منطقه آسانسور قرار می گیرد. در یک سیستم هشدار عمومی، این دتکتور را می توان در منطقه راه پله قرار داد.

24. در موتورخانه آسانسور نصب دتکتور دود و حرارت یا ترکیبی ضروری است.

25. دتکتورهای سقفی (ترجیحا) که در چاه آسانسور و موتورخانه آسانسور معمولا روی یک زون مستقل قرار گیرند.

26. قرار دادن پنل اعلام حریق C.A.F در داخل اتاق نگهبانی ترجیح داده می شود ولی باید قابل رویت و در دسترس باشد.

27. دزدگیر نزدیک پنل C.A.F اجباری است.

28. نصب دزدگیر اضافی در داخل اتاق خواب با حمام اختصاصی الزامی است.

29. طبق ضوابط استاندارد Bs5839 روبروی درب ورودی اصلی ساختمان رو به خیابان یا کوچه اصلی، دزدگیر Door Out و Strobe Light متصل به خط General Alarm روی پنل C.A.F نصب کنید.

30. در کلیه ساختمانهای مسکونی با یک واحد در هر طبقه، دزدگیرهای واحدها باید از خط ALARM GENERAL تغذیه شوند.

31. در نقشه اعلام حریق تک خطی باید منبع تغذیه دوگانه (24VDC و 220VAC) و شماره گیر خودکار مشخص شود.

32. در کلیه ساختمان هایی که سیستم های متعارف نصب شده است، دزدگیرهای طبقه همکف، زیرزمین ها و قسمت های مشترک باید به صورت GENERAL ALARM روی خط هشدار ترسیم شوند، حتی اگر سیستم به طور مستقل ترسیم شود.

33. طبق آیین نامه استاندارد Bs5839 برای تعیین تعداد آلارم در پارکینگ ها و زیرزمین ها از محاسبات افت شدت صدا استفاده کنید. آلارم را طوری قرار دهید که از شدت صدای زنگ استاندارد در داخل همه انبارها اطمینان حاصل شود (با فرض بسته بودن درها).